Rozdział 10

To jest jeden z najkrótszych rozdziałów, które napisałyśmy. Następnego nie zdążę przepisać dziś (niedziela). Możliwe, że pojawi się jutro, ale nic nie obiecuję.

Ala

....:::***:::....

Weszłam do PW i podeszłam, do Dorcas. Gdy mnie zobaczyła uśmiechnęłam się, lecz jej twarz przybrała. Wstała i krzyknęła:

- Jak mogłaś?! Byłaś moją przyjaciółką, a to, co zrobiłaś to nawet najgorszy wróg nie  był by w stanie wykonać!!! Nie nawiedzę ciebie! - Krzyknęła.

- Ale o co chodzi? - Spytałam zdezorientowana,

- O! Tak, najlepiej udawaj, że nic się nie stało! - Wstała i wybiegła.

- POCZEKAJ! - I pobiegłam za nią. Dogoniłam ją dopiero gdy dobiegła do Hogsmeade. Wtedy ktoś złapał mnie za ramię i deportował mnie i siebie  na cmentarz, następnie nieznajomy znów się przeniósł zostawiając mnie samą.

Stałam nad grobem. Był zakurzony, w wazonie stały zwiędnięte kwiaty. I rozbity znicz. Podeszłam bliżej i przeczytałam nagłówek:

S. P.

Tom Evans

1935 - 1975

Zmarł śmiercią tragiczną.

Mój tata... 1975 to ten rok... Śmierć tragiczna... Kim był ten człowiek, który mnie deportował? Odrzuciłam szybko tą myśl i zastanowiłam się dlaczego nikt mi o tym nie powiedział o śmierci taty. Padłam na kolana i zaczęłam płakać.

Ktoś mnie znowu deportował. 

Znajdowałam się w białym pokoju bez mebli, okien i drzwi. Przede mną stali moi przyjaciele: James, Syriusz, Remus, Peter, Ann i... Dorcas. Ich twarze były bez wyrazu, oczy wyblakłe i tacy... mroczni? To w ogóle do nich nie pasowało. Zwłaszcza do wiecznie uśmiechniętych Huncwotów.

- Gdzie jestem? - Spytałam. Oni zaczęli się śmiać. Pierwszy odezwał się Łapa:

- Nasza gwiazdeczka się znalazła.

- Gwiazdeczka? - Spytałam ponownie.

- Tego właśnie chciałaś, prawda? Najlepsza w nauce, zaklęciach, a nawet śpiewaniu!

- To Dori mnie namówiła na ten konkurs... - Twarz mojej przyjaciółki przybrał grymas.

- Chciałam się, żebyś się ośmieszyła! A ty jak zwykle musiałaś się popisać!

- Co?

- A ta się jeszcze nie skapnęła, że cały czas udawaliśmy przyjaźń do niej!

- Nie rozumiem...

- To proste - zabrała głos Ann - chcieliśmy się z tobą zaprzyjaźnić by później ciebie skrzywdzić.

- Naprawdę? - Spytał głupio Peter.

- Zamknij się Glizdogonie! - Rozkazał mu James.

- Ty też? - Spytałam ledwo co powstrzymując się od płaczu.

- A co?

- Po takim czasie? ("After all this time?")

- Zawsze. ("Always."*) - Zaniosłam się szlochem, a oni na to zaśmiali się szyderczo.

Nagle...

Obudziłam się zlana potem.

*Nie mogłam się powstrzymać przed użyciem tego mimo iż chodziło o coś zupełnie innego. /Ala